Direct contact? Bel een coördinator.
Op hoge hakken door het leven
Soms kom je als mentor bij mensen thuis waarvan je van tevoren hoort dat het “lastig” kan zijn. Maar achter die eerste indruk zit vaak een verhaal, en soms zelfs een heel leven dat openbloeit zodra je de tijd neemt om écht te luisteren. Dit is zo’n ontmoeting, bij een bijzondere dame die me meteen raakte.
Via de mail komt een aanmelding binnen van een oudere dame die nog zelfstandig woont, maar beginnende dementie heeft. De thuiszorgorganisatie vraagt of ik haar iets kan vertellen over mentorschap.
Na een telefoontje met een medewerker hoor ik dat mevrouw niet altijd overal voor openstaat en soms dingen afwijst. Er ligt al een verzoek voor bewindvoering bij de rechtbank, maar daar is mevrouw het niet mee eens — ze vindt dat ze haar financiën prima zelf kan regelen. Helaas blijkt in de praktijk dat dit niet helemaal meer lukt.
Naast iemand die haar geldzaken regelt, is er ook iemand nodig die meedenkt over haar zorg en welzijn. Dus: of ik met haar in gesprek wil om het mentorschap uit te leggen. Ik plan een intakegesprek in, samen met iemand van de thuiszorg. Zeker voor deze mevrouw is het fijn als er een vertrouwd gezicht bij is.
En zo sta ik die dinsdagochtend op de stoep, met mijn folder over mentorschap onder mijn arm.
Mevrouw doet zelf de deur open, met een brede glimlach. Waarschijnlijk denkt ze dat ik van de thuiszorg ben. Ik stel me kort voor en leg uit dat dit de eerste keer is dat ik langskom. De thuiszorgmedewerker is er nog niet, maar mevrouw nodigt me direct vriendelijk uit om binnen te komen.
Wat een gezellige woning! Overal zie ik leuke accessoires — mevrouw vertelt dat ze dol is op shoppen, en dat is goed te zien. Even later komt de thuiszorgmedewerker binnen. Ik vertel kort wie ik ben en waarom ik er ben.
We gaan rustig zitten en ik begin uit te leggen wat mentorschap inhoudt. Mevrouw luistert aandachtig. Ze vertelt al snel dat ze eigenlijk niemand meer heeft, behalve een kleindochter en een kleinzoon, maar daar is geen contact meer mee. Haar beide kinderen zijn op jonge leeftijd overleden.
Ik leg uit dat het prettig kan zijn om een vaste contactpersoon te hebben — iemand die naar haar luistert en haar belangen behartigt als dat nodig is. Iemand die, samen met haar én met de thuiszorg, beslissingen neemt over haar zorg.
Omdat het best veel informatie is, geef ik een paar voorbeelden. Kleine dingen, zoals samen beslissen of ze een griepprik wil. Maar ook grotere keuzes, bijvoorbeeld een operatie. Mevrouw knikt. Ze vindt het een fijn idee dat er iemand is die aan haar zijde staat. Zeker nu ze niemand meer heeft die voor haar klaarstaat.
Voordat ik het gesprek wil afronden, pakt mevrouw trots een stapel foto’s erbij. Ze vertelt enthousiast over haar tijd op Gran Canaria, waar ze vroeger met haar gezin heeft gewoond. Daarna mag ik haar schoenenkast bewonderen — vol met prachtige hakken. Want ja, deze dame, ver boven de 70, loopt nog altijd op hoge pumps waar ik zelf al lang op onderuit zou gaan!
Voor ik die ochtend aanbelde had ik vele vragen in mijn hoofd:
Hoe begin ik dit gesprek?
Wat als ze me niet wil spreken?
Hoe win ik haar vertrouwen?
Maar na één glimlach en een hartelijk welkom zijn die gedachten meteen verdwenen. We hebben een warm en open gesprek, waarin ze me zomaar toelaat in haar leven.
Ik loop met een brede glimlach de deur weer uit.
“Tot snel,” zeg ik, “dan kom ik terug met een gezellige mentor om kennis te maken.”