Categorie Mentorschap

Een vraag die eenvoudig klinkt, maar allesbehalve dat is: “Hans, er is een probleem bij een cliënt. Kun jij iets betekenen?”
Wat volgt, is geen succesverhaal in de klassieke zin. Het is het verhaal van een jonge man die keer op keer opnieuw moet beginnen. Van systemen die stroef draaien, van mensen die ondanks alles blijven zoeken naar wat wél werkt.
En ook: van hoe dun de lijn soms is tussen vastlopen en volhouden.

Soms lijkt er op het eerste gezicht weinig ruimte voor contact. Deze cliënt leeft al jaren in zijn eigen wereld, waar maar weinig mensen worden toegelaten. Het opbouwen van vertrouwen ging langzaam en vroeg om een andere benadering. Niet via gesprekken, maar via kleine, betekenisvolle gebaren. Een koekje, een kop koffie, samen muziek luisteren. Juist die kleine momenten brachten verbinding. En daarmee ook een waardevol besef: er echt zijn voor iemand, is soms het belangrijkste wat je kunt doen.

Gerard Vonk verteld over zijn ervaringen; als 5 jaar is hij vrijwillig-mentor bij Mentorschap Rotterdam. Geen Geraniums of Sanseveria's maar afstemming zoeken en een band opbouwen.

Een oplettende begeleider ziet blauwe plekken bij een cliënt en kiest ervoor om niet weg te kijken, maar met zorg te handelen. Door rustig door te vragen en alert te blijven, durft de cliënt uiteindelijk te vertellen over een ongewenste aanraking. De mentor komt direct in actie, luistert zonder oordeel en zet de juiste stappen richting hulpverlening en het meldpunt. Dankzij de zorgvuldige verslaglegging en betrokkenheid van het team wordt de cliënt beschermd en krijgt haar verhaal de erkenning die het verdient. Deze situatie onderstreept het belang van alertheid en samenwerking binnen de zorg om veiligheid te waarborgen.

Wat als de zorg in de toekomst niet meer toereikend is, maar je iemand eigenlijk ook niet uit haar vertrouwde omgeving wilt weghalen. Je wilt niet dat dit als crisis gebeurt…zomaar ineens, dus ga je in gesprek, alvast anticiperend op….Misschien komt het nooit aan de orde, maar een plan klaar hebben liggen voor de toekomst, voelt fijn.

Soms is taal een brug, en soms lijkt het een muur. Maar zelfs als we elkaar niet letterlijk kunnen verstaan, kan er een veelzeggend contact ontstaan. Dit verhaal laat zien dat vertrouwen, warmte en kleine gebaren vaak meer zeggen dan woorden ooit zouden kunnen.

Het verhaal van meneer W. laat zien hoe geduld en volharding het verschil kunnen maken. Van wantrouwen en scheldpartijen naar waardering en een glimlach: vertrouwen groeit langzaam, maar als het er eenmaal is, geeft het contact warmte en betekenis — voor ons allebei.

Wanneer is iemand nu precies een mopperkont? Als hij altijd maar negatief is, of als er iets niet naar zijn zin gaat en er wat van zegt….. Meneer Fred woont in een zorginstelling en tijdens het MDO valt het woord…’mopperkont’

Soms neemt het leven onverwacht een scherpe wending, waardoor alles wat vanzelfsprekend leek, ineens op losse schroeven komt te staan. Zo verging het mij na een auto-ongeluk waarbij ik hersenletsel opliep. Werken kon niet meer — en dat was niet alleen een praktische verandering, maar ook een emotionele zoektocht. Want wat doe je, als je ineens niet meer mee kunt draaien op de manier die je gewend was?

Toch bleef diep vanbinnen het verlangen bestaan om van betekenis te zijn. Om er voor iemand te kunnen zijn. In dit blog vertel ik hoe ik via vrijwilligerswerk opnieuw invulling vond aan die wens — en hoe de bijzondere band met Frits, al vijftien jaar mijn cliënt, mijn leven verrijkt.