Maand juni 2025

Vergeet de tijd, niet de mens

In een tijd waarin ouderen steeds langer thuis wonen, speelt vertrouwen een grote rol. Dit verhaal neemt je mee in een ontmoeting tussen een mentor en een dame van 79 jaar oud; haar echtgenoot is ze verloren en haar 3 kinderen willen geen contact. Ze gaat achteruit; haar geheugen laat haar steeds meer in de steek.
Een kennismaking vol kleine vergissingen, onverwachte wendingen en oprechte momenten van contact. Over verdwalen in de tijd, samen lachen om een oud boodschappenbriefje, en de kracht van simpelweg aanwezig zijn.

Nellie en ik: een bijzondere band

Soms kom je als mentor iemand tegen die je hart raakt. Iemand bij wie je merkt: hier draait het echt om nabijheid, geduld en een flinke dosis humor. Nellie is zo iemand. Vanaf het eerste kopje koffie op haar bank tot de dansjes in het verpleeghuis: onze band is bijzonder. In dit verhaal neem ik je mee in haar leven – en een beetje in het mijne – waarin het niet altijd makkelijk is om de juiste keuzes te maken, maar waar liefdevolle zorg, vrolijke momenten en oprechte aandacht altijd centraal staan.

Kleine dingen, groot verschil

In de ouderenzorg draait het vaak om grote thema’s: gezondheid, veiligheid, zorgplannen. Maar tijdens mijn werk als mentor word ik er keer op keer aan herinnerd hoe belangrijk juist de kleine dingen zijn. Een goed gesprek, een helpende hand, of iets simpels als weten hoe laat het is. Hieronder mijn eerste ontmoeting met dhr. V. – een ontmoeting die me liet zien hoe een beetje aandacht en creatief meedenken al een groot verschil kunnen maken.

Van ziekenhuisbed tot keukentafel

Soms komt alles tegelijk. Een telefoontje op vrijdagmiddag. Een ontslag uit het ziekenhuis. En een gevoel dat er meer nodig is dan alleen vervoer naar huis.
Als mentor ben ik dan ineens een schakel tussen werelden: zorg en thuis, beleid en praktijk, haast en aandacht. In dit verhaal neem ik je mee in de thuiskomst van mevrouw O. – een vrouw met dementie, zonder netwerk, maar met mensen die wél willen meedenken.
Het is geen heldenverhaal. Wel een verhaal over vasthouden, afstemmen en op tijd de juiste vragen stellen. Over hoe kleine schakels samen een groot verschil maken.

Als wens en welzijn botsen.

Als mentor sta je vaak naast iemand, niet ervoor. Je probeert te luisteren, aan te sluiten, te begrijpen. Maar wat als iemands wens haaks staat op wat goed en veilig is? Wat als 'thuis' geen plek meer is om naar terug te keren, maar iemand dat zelf niet (meer) ziet?
In dit verhaal neem ik je mee in een intens traject met een bijzondere cliënt. Een vrouw met een verleden van verslaving en vervuiling, maar ook met een glimlach die terugkomt zodra ze weer opbloeit in een veilige omgeving. Het is een verhaal over keuzes maken die wringen, over botsende belangen en over de menselijke kant van mentorschap.