Soms zijn het niet de grote gebeurtenissen, maar een simpel gesprek dat je stil doet vallen. Een zin, een besluit, een oordeel — en ineens voelt de lucht anders. In de zorg werken we met mensen, met hun verhalen, hun littekens, hun pogingen om zich staande te houden. Maar wat gebeurt er wanneer iemand niet meer ‘past’? En wat zegt dat eigenlijk: niet passen?
Alleen op de wereld? Zo kan het soms voelen in tijden van eenzaamheid of als niemand je begrijpt. Peter heeft alleen nog zijn broer, maar ook dat contact zal hij gaan verliezen en daarom wordt er bij Stichting Mentorschap aangeklopt. Zodat er naast de zorg, altijd iemand voor hém is, zodat dat gevoel van missen een klein beetje opgevuld wordt.
Als mentor kom je soms in situaties terecht waarin regels en maatregelen niet langer passen bij iemands ontwikkeling. In deze blog deel ik het verhaal van een cliënt die, ondanks een jarenlange beperkende maatregel en wisselende woonplekken, laat zien wat er mogelijk is met de juiste begeleiding, een veilige omgeving en vertrouwen. Zijn weg naar zelfstandigheid en welzijn is niet vanzelfsprekend, maar toont de kracht van mensgerichte zorg, preventieve ondersteuning en samenwerking. Een verhaal over veerkracht, keuzes durven maken en vooral: blijven geloven in groei.