Alleen op de wereld? Zo kan het soms voelen in tijden van eenzaamheid of als niemand je begrijpt. Peter heeft alleen nog zijn broer, maar ook dat contact zal hij gaan verliezen en daarom wordt er bij Stichting Mentorschap aangeklopt. Zodat er naast de zorg, altijd iemand voor hém is, zodat dat gevoel van missen een klein beetje opgevuld wordt.
Als mentor kom je soms in situaties terecht waarin regels en maatregelen niet langer passen bij iemands ontwikkeling. In deze blog deel ik het verhaal van een cliënt die, ondanks een jarenlange beperkende maatregel en wisselende woonplekken, laat zien wat er mogelijk is met de juiste begeleiding, een veilige omgeving en vertrouwen. Zijn weg naar zelfstandigheid en welzijn is niet vanzelfsprekend, maar toont de kracht van mensgerichte zorg, preventieve ondersteuning en samenwerking. Een verhaal over veerkracht, keuzes durven maken en vooral: blijven geloven in groei.
Een vraag die eenvoudig klinkt, maar allesbehalve dat is: “Hans, er is een probleem bij een cliënt. Kun jij iets betekenen?”
Wat volgt, is geen succesverhaal in de klassieke zin. Het is het verhaal van een jonge man die keer op keer opnieuw moet beginnen. Van systemen die stroef draaien, van mensen die ondanks alles blijven zoeken naar wat wél werkt.
En ook: van hoe dun de lijn soms is tussen vastlopen en volhouden.