Blog

In mijn werk als mentor gaat het vaak om de praktische zaken: verzorging, verpleging, behandeling en begeleiding. Maar soms is het juist de persoonlijke aandacht, dat kleine extraatje, dat het grootste verschil maakt. In dit verhaal vertel ik je hoe een vrij eenvoudige daad – een beetje creatief denken en handelen – het leven van mijn cliënt Marlies een stukje mooier maakte. Want soms is het de moeite waard om even buiten de lijntjes te kleuren.

De eerste ontmoeting met Loes, een vrouw met een verstandelijke beperking die sinds kort onder mentorschap staat. Door ingrijpende veranderingen in haar leven – het verlies van haar vader en de opname van haar moeder met dementie – moest Loes verhuizen en werd ik als haar mentor aangesteld. Deze kennismaking is het begin van een vertrouwensband, waarin het opbouwen van contact en het aansluiten bij haar behoeftes centraal staan.

Dinsdagmiddag, 12:00 uur. Vandaag is een belangrijke dag voor mijn cliënt: zijn langverwachte verhuizing naar het verpleeghuis staat gepland. Een plek waar hij niet meer alleen zal zijn, waar zorg altijd dichtbij is en waar hij eindelijk weer onder de mensen kan komen. Maar zoals bij zoveel veranderingen in het leven, gaat ook deze stap niet zonder weerstand. Zijn stemming kan van het ene op het andere moment omslaan en ik weet nooit precies wat ik aantref als ik aanklop. Toch sta ik vol goede moed voor zijn deur, klaar om hem te begeleiden naar deze nieuwe fase in zijn leven.