Direct contact? Bel een coördinator.
Alleen op de wereld
Alleen op de wereld? Zo kan het soms voelen in tijden van eenzaamheid of als niemand je begrijpt. Peter heeft alleen nog zijn broer, maar ook dat contact zal hij gaan verliezen en daarom wordt er bij Stichting Mentorschap aangeklopt. Zodat er naast de zorg, altijd iemand voor hém is, zodat dat gevoel van missen een klein beetje opgevuld wordt.
Peter is een 60- jarige man met het syndroom van down. Hij praat nauwelijks en er is niet altijd even goed contact te krijgen.
Zijn netwerk is klein. Hij heeft 1 broer die tevens zijn mentor is. Zijn broer begrijpt hem het beste, geen wonder wat hij kent Peter al zijn hele leven.
Toch wordt er mentorschap bij de Stichting aangevraagd. Zijn broer is ziek geworden en het ziet er niet best uit. Om het mentorschap te continueren zoeken ze een vrijwilliger die kan aansluiten bij Peter en voor zijn belang kan opkomen.
We maken kennis tijdens een MDO. Broer en ik, samen met de begeleiding. Ik al in de rol van mentor en broer omdat hij Peter het beste kent. Het is zichtbaar te zien dat hij het lastig vindt om zijn broer los te laten. Hij vertelt dingen over Peter en hoe hij graag de toekomst voor zich ziet voor hem.
We spreken af dat ik hem op de hoogte houd en overleg met hem. Dat geeft rust.
Peter ontmoet ik op de dagbesteding. Trots laat hij mij zien hoe hij zaagt in een stuk hout. Het heeft geen zin hem uit te leggen wie ik ben. Uiteindelijk heeft hij een vertrouwd gezicht nodig, iemand die voor hém komt, zodat hij mag voelen niet alleen te zijn.
De dag komt dat Peter gaat verhuizen naar een woongroep voor de oudere cliënt. Op de huidige woning komt hij niet meer mee met de andere cliënten. Dit zorgt voor frustratie bij hem.
De verhuizing verloopt goed en hij weet snel zijn draai te vinden. Er is meer zorg die aansluit bij zijn behoefte. Het inmiddels vertrouwde gezicht als mentor gaat ook mee, dat is fijn.
Zijn broer is niet meer in staat om op bezoek te komen en overlijdt snel daarna. Voor hem is het ook fijn om te weten wie er nu op bezoek komt en wie er nu zorgt voor zijn broer, nu er geen netwerk meer is.
Alleen op de wereld; de eenzaamheid is landelijk erg groot. Wat is het dan fijn dat de vrijwillige mentoren zo’n groot verschil kunnen maken. Al is het soms maar een momentopname om iemand te laten weten dat hij of zij gezien wordt. Ze mogen dan toch even weten: ik hoef het niet alleen te doen.
Dat gun je toch iedereen?!