Direct contact? Bel een coördinator.
Mentor zijn doe je niet met je hoofd, maar met je hart
Soms begint iets groots heel klein. Voor Cor van der Marel is dat een televisiecommercial die hem aan het denken zet: wat kan ík betekenen voor een ander? Sinds 2019 is hij mentor bij Mentorschap Rotterdam. In dit persoonlijke verhaal vertelt Cor wat mentorschap voor hem betekent, hoe hij zijn cliënten ondersteunt en waarom afstand geen belemmering hoeft te zijn voor betrokkenheid.
Een idee dat blijft hangen
Mijn naam is Cor van der Marel en sinds 2019 ben ik aangesloten bij Mentorschap Rotterdam. Het idee om mentor te worden ontstaat onverwacht. Ik zie een reclame op televisie waarin mensen iets voor elkaar betekenen. Dat raakt me. Ik denk: dit is iets wat ik ook kan doen. Iets betekenen voor iemand die kwetsbaar is.
Ik meld me aan en al snel komt alles in beweging. Ik volg een aantal cursussen die goed te doen zijn en me voorbereiden op het mentorschap. Niet veel later mag ik aan de slag. Vanaf dat moment weet ik: dit past bij mij.
Er zijn voor het welzijn
Als mentor begeleid ik mensen met een verstandelijke beperking. Op dit moment zijn dat twee cliënten die wonen op zorgcentrum De Zuidwester: een jongeman en een man die inmiddels bijna zestig is. Twee heel verschillende mensen, met ieder hun eigen mogelijkheden, wensen en grenzen.
Wat mentorschap voor mij zo waardevol maakt, is dat het niet om geld of financiën gaat. Het gaat om welzijn. Om aandacht. Om iemand die naast je staat en met je meedenkt. Vaak is een uurtje per week voldoende, soms vraagt het iets meer. Maar wat je terugkrijgt aan vertrouwen en dankbaarheid is groot.
“Het gaat niet om hoeveel tijd je erin stopt, maar om hoe oprecht je er bent.”
Afstand verandert niets aan betrokkenheid
In mijn privéleven verandert er iets ingrijpends: we verhuizen naar België, naar Turnhout. Wanneer ik dit vertel aan mijn jongste cliënt, zie ik direct zijn bezorgdheid. Zijn reactie is helder en puur: “Je gaat mij toch niet verlaten?”
Ik twijfel geen seconde. Natuurlijk niet.
We passen onze manier van contact aan. Waar mogelijk spreken we elkaar via beeldbellen. Het vraagt even wennen, maar onze samenwerking gaat gewoon door. De afstand blijkt geen obstakel. De band blijft intact.
Mentor worden moet je voelen
Mentor zijn — is dat iets voor jou? Ik kan er tien A4’tjes over volschrijven. Over de ervaringen, de momenten van verbinding, de kleine stappen die samen grote betekenis krijgen. Maar uiteindelijk moet het van binnenuit komen. Je kunt niemand overtuigen mentor te worden. Je moet het voelen.
Wat de toekomst brengt, weet ik niet. Wat ik wel weet, is dat ik met trots toewerk naar mijn tienjarig jubileum bij Mentorschap Rotterdam. En dat ik hoop dit vrijwilligerswerk nog lang te mogen blijven doen.
