Direct contact? Bel een coördinator.
In de toekomst kijken
Wat als de zorg in de toekomst niet meer toereikend is, maar je iemand eigenlijk ook niet uit haar vertrouwde omgeving wilt weghalen. Je wilt niet dat dit als crisis gebeurt…zomaar ineens, dus ga je in gesprek, alvast anticiperend op….Misschien komt het nooit aan de orde, maar een plan klaar hebben liggen voor de toekomst, voelt fijn.
Betrokken persoonlijk begeleiders (PB’ers), je komt ze gelukkig nog vaak genoeg tegen. De communicatie verloopt soepel, er zijn korte lijnen en er wordt meegedacht in belang van de cliënt. Denken in mogelijkheden dus, daar houd ik van.
Zo ook de PB’er van Ria, een 75 jarige dame woonachtig in een flat voor mensen met een verstandelijke beperking. Ze is de oudste in het pand. En het gaat nog goed. Of eigenlijk weer goed. Voordat er een mentor was, heeft ze met een delier in het ziekenhuis gelegen. De verwardheid bleef nadien dusdanig dat het de vraag was of ze op de flat zou kunnen blijven wonen.
Maar gelukkig voor Ria knapte zij op en kon ze haar dagelijkse dingen weer oppakken. 3 dagen dagbesteding, bezoek aan het buurthuis, rondjes wandelen en de bezoeken aan haar zus. Ook van de contacten met medebewoners geniet ze erg.
En toch hebben we het erover. De PB’er en ik. Wat doen we als ze dusdanig achteruit gaat en de zorg op de huidige locatie niet meer geboden kan worden? Een crisisplaatsing wil je voorkomen, dus anticiperen op de situatie lijkt verstandig. Dat zou kunnen betekenen dat we Ria al ergens op een wachtlijst plaatsen. Maar wat is een juiste plek voor iemand met VG problematiek, beginnende dementie en in de toekomst mogelijke somatische problemen.
Bij het gesprek sluit iemand van het clientservicebureau aan. Zij heeft precies overzicht wat, welke instantie, waar biedt. Het eerste struikelblok komt meteen naar boven. In haar huidige regio zal er geen dusdanige plek zijn. Oef….die regio, waar ze al 75 jaar woont, alles en iedereen kent, dat zo vertrouwd voor haar is…..zou ze die echt moeten gaan verlaten?!
Haar wereld zal daar kleiner worden, want zelf gaan wandelen zal niet meer gebeuren, omdat ze de weg niet kent. Maar, zo proberen we te relativeren, er zal alleen sprake zijn van een verhuizing als ze achteruit gaat. En achteruitgang zal dan waarschijnlijk ook inhouden dat ze op de huidige locatie niet meer zelfstandig naar buiten kan en/of de weg weet te vinden. O ja, in dat perspectief bekeken lijkt het al iets anders, maar toch…
We besluiten dat het clientservicebureau gewoon eens de opties gaat verkennen en deze met ons deelt. Ter zijner tijd zullen we dan op een laagdrempelige manier met Ria in gesprek gaan, wat zij belangrijk zou vinden als ze hier niet meer zou kunnen blijven wonen. Of daar wat uitkomt is de vraag, maar we kunnen samen op zoek gaan wat voor haar van belang is. Het zou fijn zijn als we haar hierin mee zouden kunnen nemen, zodat, mocht het zover komen, ze enigszins voorbereid is.
Gelukkig kunnen we niet in de toekomst kijken en weten we niet of we dit voor niets doen.
We gunnen het haar om op deze locatie oud te worden en tot het einde te kunnen blijven. Het is goed te weten dat iedereen daar voor wil gaan. Maar mocht haar dat niet gegeven zijn, dan is er een plan. Een plan, gericht op de toekomst. Wat fijn dat we daar een start mee hebben kunnen maken….