Direct contact? Bel een coördinator.
Het wielrentijdschrift en een traan van dankbaarheid
Soms ontmoet je iemand die je direct raakt, zonder dat hij daar zelf veel voor hoeft te doen. Meneer L. is zo iemand. Een lieve, rustige man die weinig vraagt, maar des te meer zegt tussen de regels door. Sinds ik zijn mentor ben, leer ik hem steeds beter kennen. In dit verhaal neem ik je mee in een klein, alledaags moment dat juist daardoor zo waardevol is. Een gesprek, een tijdschrift, een traan – en de kracht van oprechte aandacht.
Meneer L. staat al geruime tijd onder mentorschap bij onze stichting. Hij is een bescheiden, vriendelijke man met een warme uitstraling en een goed gevoel voor humor. Wat direct opvalt, is zijn terughoudendheid: hij vraagt eigenlijk nooit iets voor zichzelf. Sinds kort ben ik, na het vertrek van zijn vorige mentor, degene die hem begeleidt. Vanaf het eerste moment voel ik dat hij het lastig vindt om ruimte in te nemen of hulp te vragen. Toch ontstaat er al snel een prettige klik tussen ons.
In onze gesprekken komt steeds één zin terug: “Ik wil niemand tot last zijn.” Het is geen loze uitspraak, maar een overtuiging die diep in hem geworteld lijkt te zitten. Hij leeft eenvoudig en vraagt weinig. Als hij zijn maandelijkse wielrentijdschrift kan lezen, rustig televisie kan kijken, en zijn basisvoorzieningen op orde zijn, dan is hij tevreden. “Ik hoef niet zoveel,” zegt hij regelmatig. “Als ik maar gewoon rustig kan leven.” Het raakt me, die eenvoud en berusting.
In ons derde gesprek komt het onderwerp geld voorzichtig ter sprake. Hij vertelt me dat zijn leefgeld vrij beperkt is en dat het moeilijk is om iets extra’s te kopen. Een paar nieuwe T-shirts of wat ondergoed zijn al een flinke uitgave. Ik leg hem uit dat het leefgeld bedoeld is voor zijn dagelijkse boodschappen en dat hij voor extra aankopen een aanvraag kan doen via de bewindvoerder. Hij knikt begrijpend, maar haast zich meteen om te zeggen: “Ik wil niemand tot last zijn.”
Ik besluit het initiatief te nemen en stel voor om namens hem contact op te nemen met de bewindvoerder. “Zou je het fijn vinden als ik vraag om wat extra geld voor de kleding die je hebt gekocht?” vraag ik. Hij kijkt me even aan, glimlacht vriendelijk en zegt dan: “Ja graag, als het niet teveel moeite is.” Zijn dankbaarheid is voelbaar in die paar woorden.
Terwijl we praten, schiet me ineens te binnen dat hij van datzelfde beperkte leefgeld ook elke maand zijn geliefde wielrentijdschrift koopt. Ik vraag hem of hij het niet prettiger zou vinden om hier een abonnement op te nemen, zodat het tijdschrift automatisch elke maand in zijn brievenbus valt. Hij kijkt even verrast op en zegt zacht: “Dat zou ik wel willen, maar ik weet echt niet hoe dat moet.”
Ik stel meteen voor om het voor hem te regelen. Opnieuw zie ik die oprechte dankbaarheid in zijn ogen. “Graag,” zegt hij, “als het niet teveel moeite is.” Zijn stem klinkt alsof hij het bijna niet durft te vragen, maar tegelijkertijd ook hoopt dat het mag.
Na ons gesprek duik ik het internet op. Al snel vind ik een betaalbaar abonnement. Ik bel de bewindvoerder en bespreek zowel het verzoek om extra leefgeld voor zijn kleding als de mogelijkheid om het tijdschriftabonnement via het budget te regelen. Gelukkig is er begrip en ruimte. “Geen probleem, regel het maar,” krijg ik te horen.
Een week later heb ik weer een afspraak met meneer. We zitten samen aan tafel met een kop koffie wanneer ik hem vertel dat hij als het goed is inmiddels wat extra geld heeft ontvangen voor de kleding. En: vanaf volgende maand valt het tijdschrift automatisch op zijn deurmat. Even zegt hij niets. Hij kijkt me aan, zijn mondhoeken krullen omhoog in een glimlach, en dan zie ik een kleine traan in zijn ooghoek. “Je kan me niet gelukkiger maken dan dit,” zegt hij stilletjes.
Op dat moment besef ik opnieuw hoe groot kleine gebaren kunnen zijn. Hoe belangrijk het is om écht te luisteren, ook naar wat mensen niet hardop durven te zeggen. En hoe waardevol het is om er gewoon te zijn, zonder oordeel, zonder haast. Alleen maar met aandacht.