Een broodje kaas en een croissantje

Daar zit ze! Helemaal mooi opgedoft in haar appartement, klaar voor de eerste kennismaking. Samen met haar persoonlijk begeleider kom ik haar thuis binnen.

Ik zie een goed verzorgende dame op leeftijd met mooie zelfgemaakte sieraden. Ze heeft een verstandelijke beperking waardoor ze niet zelfstandig kan wonen.

Ze is al best op leeftijd en daar herinnert de achteruitgang van haar geheugen haar aan.

Het gaat nog best goed, maar een beginnende dementie is een feit. En mogelijk zal er in de toekomst gekeken moeten worden of een ouderenvoorziening beter passend is voor haar.

Ik stel mezelf voor en ze neemt me van top tot teen op. Eerst is ze wat terughoudend, maar ze weet nog goed waarvoor ik kom. Ze antwoordt kort op de vragen, maar allemaal instemmend; ‘Ja hoor’.

Ze vindt het een goed idee, ze ziet het wel zitten. Op het einde van de kennismaking, net als ik denk dat de het gesprek zo voldoende is voor mevrouw, begint ze met vragen. Waar ik woon, of ik ook van sieraden houd en dat ze vindt dat ik een leuk shirt aan heb. Er ontstaat verbinding en we spreken nog even verder. We maken direct een nieuwe afspraak. Binnenkort kom ik bij haar lunchen en neem ik lekkere broodjes mee. Ze heeft er nu al zin in geeft ze bij het weggaan aan.

Mevrouw heeft in haar woning geen voedingswaren. Deze worden bewaard bij de begeleiding en per maaltijd bij haar gebracht. Als ze dit in eigen beheer zou hebben, zou ze alles in één keer opeten. Haar ongeremdheid hierin wordt op deze manier gekaderd.

Het is zo ver. Het is haar vrije dag en door haar begeleider is ze er aan herinnerd dat ik langs kom. Lunch hoeft vandaag niet gebracht te worden door de begeleiding, want zoals gezegd heb ik broodjes met kaas en croissantjes meegenomen.

Mevrouw herkent me nog en we nemen plaats aan de eettafel. Het is nog wat vroeg voor lunch, dus we maken eerst een gezellig praatje. Dit komt wat moeizaam op gang; mevrouw bladert in een reclamefolder en kijkt steeds op haar horloge. Uiteindelijk besluit ik te vragen of ze ergens naar toe wil, omdat ze de tijd in de gaten houdt. ‘Nee hoor’, zegt ze.

En dan denk ik het te begrijpen. Ik kwam om met haar te lunchen, dus ze denkt vast: ‘kom op met die broodjes’. En ja hoor, als ik haar vraag of ik het eten erbij zal pakken, staat ze meteen op en pakt twee borden. Daarna wordt er in stilte genoten van een broodje kaas en een croissantje. Heerlijk om iemand van zoiets kleins te zien genieten.

Als we beiden verzadigd zijn, kan er weer een klein gesprekje plaats vinden. Hierna bedankt ze me en geeft aan weer zin te hebben in de volgende keer.

En die volgende keer komt er. Als ik na een afspraak met de persoonlijk begeleider nog even bij haar langs wil, blijkt ze in het buurtcentrum te zijn. Daar gaat ze wekelijks naar toe. Zelfstandig met de rollator. Ze ontmoet daar andere mensen en luncht er gezellig mee.

Ik schuif dit keer ook even aan. Ze is verbaasd en in eerste instantie zegt ze dat ze me niet kent. Maar als ik over onze vorige ontmoeting vertel, weet ze het weer. We kletsen nog wat en ze vertelt enthousiast over het uitje naar de bowling. Ze is tweede geworden! Super trots!

Samen met de groep eet ze weer verder. Dit keer geen broodje kaas en een croissantje, maar een heerlijk stokbroodje met salade. En ook dat is genieten!