De dag dat ze haar leeftijd weer wist

Vandaag breng ik een bezoek aan mijn cliënt in het verpleeghuis.
Ze woont er inmiddels al een tijd. Haar geheugen laat haar steeds vaker in de steek — het gevolg van een moeilijke periode in haar leven, waarin alcohol een grote rol speelt.

Nu woont ze veilig, omringd door zorg, maar het leven binnen die muren blijft soms verwarrend voor haar.
Bezoeken aan haar zijn nooit helemaal voorspelbaar. Soms is ze vrolijk, soms prikkelbaar. Toch vind ik het altijd fijn om haar te zien. Er is iets aan haar — iets eigens, iets veerkrachtigs — dat me raakt.

Elk gesprek vraagt om aanpassing en geduld.
Wanneer ik haar vandaag in de gezamenlijke zaal aantref, zit ze gezellig een film te kijken.

“Hé, ben je daar weer?” zegt ze met een glimlach. “Gezellig! Zullen we even samen een kopje thee gaan drinken?”

Ik knik en glimlach terug. Samen lopen we langzaam naar een rustigere ruimte, waar we kunnen praten zonder de drukte om ons heen. We installeren ons aan een kleine tafel bij het raam.

Na een tijdje praten vertelt ze me dat ze zich de laatste tijd erg in de war voelt. Haar blik wordt even serieus, maar dan verschijnt er een sprankje trots in haar ogen.

“Maar weet je,” zegt ze met een brede glimlach,
“ik weet sinds gisteren weer hoe oud ik ben.”

Ze zegt het met zoveel blijdschap dat ik er stil van word. Voor haar is dit geen klein detail, maar een overwinning. Een moment van helderheid dat even door de mist heen breekt.
Ze is zó trots dat ze dit met mij kan delen — dat ze zich weer een beetje “helemaal zichzelf” voelt.

We blijven nog een tijdje zitten. Ze vertelt over vroeger, over haar familie, en over kleine dingen die haar blij maken. Af en toe lacht ze, nipt ze van haar thee en kijkt ze dromerig naar buiten.

Het is een eenvoudig bezoek, maar juist daardoor bijzonder.
Soms zit het geluk in iets groots — maar vaker in iets kleins.
Een glimlach.
Een kopje thee.
Of gewoon weten hoe oud je bent.