Soms kom je als mentor bij mensen thuis waarvan je van tevoren hoort dat het “lastig” kan zijn. Maar achter die eerste indruk zit vaak een verhaal, en soms zelfs een heel leven dat openbloeit zodra je de tijd neemt om écht te luisteren. Dit is zo’n ontmoeting, bij een bijzondere dame die me meteen raakte.
In mijn werk als mentor gaat het vaak om de praktische zaken: verzorging, verpleging, behandeling en begeleiding. Maar soms is het juist de persoonlijke aandacht, dat kleine extraatje, dat het grootste verschil maakt. In dit verhaal vertel ik je hoe een vrij eenvoudige daad – een beetje creatief denken en handelen – het leven van mijn cliënt Marlies een stukje mooier maakte. Want soms is het de moeite waard om even buiten de lijntjes te kleuren.
De eerste ontmoeting met Loes, een vrouw met een verstandelijke beperking die sinds kort onder mentorschap staat. Door ingrijpende veranderingen in haar leven – het verlies van haar vader en de opname van haar moeder met dementie – moest Loes verhuizen en werd ik als haar mentor aangesteld. Deze kennismaking is het begin van een vertrouwensband, waarin het opbouwen van contact en het aansluiten bij haar behoeftes centraal staan.