Blog

In de ouderenzorg draait het vaak om grote thema’s: gezondheid, veiligheid, zorgplannen. Maar tijdens mijn werk als mentor word ik er keer op keer aan herinnerd hoe belangrijk juist de kleine dingen zijn. Een goed gesprek, een helpende hand, of iets simpels als weten hoe laat het is. Hieronder mijn eerste ontmoeting met dhr. V. – een ontmoeting die me liet zien hoe een beetje aandacht en creatief meedenken al een groot verschil kunnen maken.

Soms komt alles tegelijk. Een telefoontje op vrijdagmiddag. Een ontslag uit het ziekenhuis. En een gevoel dat er meer nodig is dan alleen vervoer naar huis.
Als mentor ben ik dan ineens een schakel tussen werelden: zorg en thuis, beleid en praktijk, haast en aandacht. In dit verhaal neem ik je mee in de thuiskomst van mevrouw O. – een vrouw met dementie, zonder netwerk, maar met mensen die wél willen meedenken.
Het is geen heldenverhaal. Wel een verhaal over vasthouden, afstemmen en op tijd de juiste vragen stellen. Over hoe kleine schakels samen een groot verschil maken.

Als mentor sta je vaak naast iemand, niet ervoor. Je probeert te luisteren, aan te sluiten, te begrijpen. Maar wat als iemands wens haaks staat op wat goed en veilig is? Wat als 'thuis' geen plek meer is om naar terug te keren, maar iemand dat zelf niet (meer) ziet?
In dit verhaal neem ik je mee in een intens traject met een bijzondere cliënt. Een vrouw met een verleden van verslaving en vervuiling, maar ook met een glimlach die terugkomt zodra ze weer opbloeit in een veilige omgeving. Het is een verhaal over keuzes maken die wringen, over botsende belangen en over de menselijke kant van mentorschap.