Een mopperkont…

Fred woont al jaren in deze instelling. Hij wordt wat ouder en wil eigenlijk niet zo veel meer. Zijn vaste weekschema houdt hem op de been. Hij is bekend met flink overgewicht, slecht slapen en een laag energiepeil. Hij heeft al een tijd een apneu apparaat, maar het vermoeden is dat hij deze al een poos niet gebruikt. Er is controle van de nachtdienst geweest en Fred weigert het apparaat op te zetten. Mogelijk speelt er angst mee of vindt hij het niet meer fijn zitten.

Na overleg met de mentor wordt de arts geconsulteerd. Er wordt een onderzoek aangevraagd en gekeken of er mogelijk een kleiner apparaat gebruikt kan worden die alleen over de neus gaat en niet over de mond.

Zijn persoonlijk begeleider gaat met hem naar de kliniek. Omdat Fred een angst heeft voor ambulances en ziekenhuizen (hij denkt dat dit ook een ziekenhuis is), is het bezoek voor hem erg intensief. Er wordt uitleg gegeven en een voorstel gedaan. Het voorstel houdt in dat er een klein apparaatje voor alleen zijn neus gemaakt wordt. Dit moeten ze echter afstellen en controleren en daarvoor zou hij 4 dagen in de kliniek moeten verblijven. Dat is iets wat Fred écht niet wil. Hij moet er niet aan denken. ‘4 dagen in het ziekenhuis?!’

Samen met de zorg overleg ik wat wijsheid is. Gaan we tegen zijn wil het apparaat aan laten meten, hem 4 moeilijke dagen bezorgen, waarschijnlijk in de wetenschap dat hij uiteindelijk het apneu apparaat niet gaat gebruiken. Of calculeren we de huidige gezondheidsrisico’s in en besparen we hem ‘deze nachtmerrie’. We komen uit op het laatste, want dat is voor nu in het belang van zijn welzijn. Ondertussen kunnen we alternatieven onderzoeken.

Er passeren nog meer onderwerpen in het MDO. Het valt op dat Fred zo ‘moppert’. Het is bekend dat het niet de meest positieve persoon is, maar de laatste tijd neemt het toe. Als hij uit zijn werk komt, onder het eten, na het eten. Steeds weer is het negatief en hij heeft overal wat op aan te merken en dus lijkt hij nu de stempel ‘mopperkont’ te krijgen. Ik stel de vraag hardop of het echt ‘mopperen’ is. Wil hij misschien gewoon zijn verhaal kwijt, aandacht hebben? Ja, hij geniet van aandacht, dat herkennen ze.

Ik vraag of het mogelijk is dat ze dagelijks, bijvoorbeeld na het werk, een ‘spuimoment’ kunnen plannen. Gewoon even 10 minuten dat hij zijn verhaal kwijt kan en ze daarna aangeven dat het klaar is en hij weer iets leuks kan gaan doen. Zo krijgt hij toch de aandacht, kan hij zijn ei kwijt en wordt het gekaderd.

Ze stemmen er mee in en het wordt een onderdeel van zijn dagstructuur gemaakt.

Ik verlaat het MDO en vraag mij onderweg nog eens af.

Een mopperkont…..dat is toch niets meer dan even delen van iets minder leuks? En dat delen willen we toch allemaal graag? Schuilt er in ons allemaal dan een mopperkont? Ja, de één zal daar vaker behoefte aan hebben, dan de ander. Maar ach….zo af en toe kan het ook lekker opluchten.