De betekenis van vijf jaar mentorschap

Ooltgensplaat_ Luisteren, meekijken en meepraten. Alles in belang van de cliënt. Na veertig jaar psychiatrie en de laatste vijf jaar in de ouderenzorg als zorgondernemer van ‘Herbergier Piershil’ heb ik mijn weg gevonden in het mentorschap.

Kort gezegd. Mijn naam is Gerard Vonk, ben 67 jaar en was tot 2019 aan het werk, Een echte planning was er niet na mijn pensionering. Geraniums of sanseveria’s waren niet aan de orde, er waren genoeg ‘kansen’, zoals camper-en, schrijven en Feyenoord. Een vraag in de regionale krant trok mijn aandacht. Mentorschap Rotterdam zocht mentoren, en dan met name voor het eiland Goeree-Overflakkee. Een belletje, een gesprek met de coördinator en vervolgens aan de slag. Drie bewoners werden aan mij toevertrouwd.

Zoektocht

Een periode van zoeken naar de juiste afstemming begon. Het vroeg om een andere benadering. Niet langer als begeleider/verzorger van de bewoner, maar nu juist achter hem (allemaal mannen, in mijn situatie) gaan staan en er op ‘toezien’ dat de bewoner centraal staat in het totale plaatje. Best lastig als bewoners niet kunnen praten, zelfstandig kunnen functioneren of minder mogelijkheden hebben. Je bent dan afhankelijk van de eigen observatie bij een visite en de informatie die de begeleiding geeft. Feitelijk te weinig om -voor mijn gevoel- iets te kunnen betekenen, behoudens het toestemming geven voor de griepprik, lichamelijke onderzoeken en, toen nog, de Corona-prik en voor een verhuizing binnen de locatie. Een echte band opbouwen met twee bewoners bleek niet mogelijk, jammer genoeg vond en vind ik. Bij de derde bewoner was er wel sprake van. Een band van vertrouwen en veiligheid ontstond. Belangrijk bij vragen over aanpassingen in zijn behandeling en begeleiding die er lagen: Was het in het belang van de bewoner? Was het volgens de richtlijnen? Mooi om te zien was dat de woning (werkers, behandelaar) me er tijdig bij betrok. Zo bouwden we een goede werkrelatie op.

Serieus

Ondertussen ben ik aan twee nieuwe bewoners gekoppeld en is er een bewoner overleden. De ‘nieuwkomers’ matchen met hetgeen ik voor ogen heb bij mentorschap: Een gesprek hebben, een luisterend oor hebben en inspringen daar waar de vraag er van de bewoner is (denk aan geldzaken, medicatie en vrijheden). Daarbij maak ik altijd een afweging of het een reële vraag is. Niet alles kan, niet alles past. En ook bij deze bewoners is er een samenspraak met ‘de woning,’ op een prettige en constructieve manier. Kortom, het loopt voor mij naar tevredenheid.

dossier  

Tja, dan zijn er voor mij ook de ‘mindere’ kanten. De administratie vraagt mijn aandacht, het dossier. De rapportages van visites, telefoongesprekken, mailcontact en bijwonen van de zogeheten MDO’s. En niet te vergeten, de verantwoordingsrapportages naar de rechtbank. Het hoort erbij, ik weet het. Het liefst zou ik het met ‘papier en pen’ afhandelen, maar de digitale wereld heeft dit overgenomen. Kost me tijd want het omgaan met de computer is niet mijn ding. Positief is dat Mentorschap ondersteuning biedt bij optredende problemen. Daar heb ik al een aantal keer baat bij gehad.

Samenvattend: Het mentorschap biedt voldoende uitdaging om daadwerkelijk iets te kunnen betekenen voor een bewoner die – in mijn situatie – afhankelijk is van de langdurige zorg. In dit geval een grote organisatie met al z’n grillen, (on)mogelijkheden en beperkingen. Dan is het goed om een stem te hebben voor de bewoner!