Nellie en ik: een bijzondere band

Als mentor weet ik: soms moet je besluiten nemen die niet leuk zijn, maar die wél in het belang zijn van degene voor wie je zorgt. Het zijn keuzes die wringen, maar waarvan je diep vanbinnen weet dat ze nodig zijn. Zo ook bij Nellie, een dame van 83, die ik in september 2023 leer kennen via de coördinator van het mentorschap.

Op dat moment ben ik drie jaar actief als mentor bij Stichting Mentorschap Rotterdam. Nellie woont nog zelfstandig in haar eigen koopappartement, met veel hulp aan huis. Ze ontvangt ons hartelijk, we drinken koffie op de bank met iets lekkers – Nellie is dol op zoetigheid. Al snel vertelt ze enthousiast over haar werk bij een modezaak, waar ze veertig jaar met plezier heeft gewerkt. Haar zoon, haar enige kind, woont in Amerika en komt één keer per jaar naar Nederland.

Toch ben ik er niet zomaar. Nellie wil absoluut niet opgenomen worden in een verpleeghuis. De casemanager heeft het al twee keer geprobeerd, en ook de huisarts maakt zich zorgen. Nellie weigert vrijwel alle zorg.

De situatie is schrijnend. Ze wil zich niet meer laten wassen of aankleden en loopt de hele dag rond in een ochtendjas met slobkousen. Als er geen zorg is, roept ze haar zoon vanaf het balkon – ook midden in de nacht. De buren klagen over overlast. Nellie vereenzaamt, haar gezondheid gaat achteruit en de dementie neemt toe. Er wordt een nieuwe aanvraag gedaan voor opname, dit keer met een rechterlijke machtiging.

In de tussentijd bezoek ik haar regelmatig. Ik zie hoe een omgeving met meer mensen haar goed zou doen. Om iets van gezelschap te bieden, geef ik haar een robotkat. Dat helpt een beetje tegen de eenzaamheid. De machtiging wordt uiteindelijk toegekend. De rechter komt zelfs bij haar thuis – en Nellie? Die geniet met volle teugen van alle aandacht.

Om te voorkomen dat ze met de ambulance mee moet neem ik haar met een klein smoesje mee in mijn auto en breng haar naar het verpleeghuis. Ze wordt vriendelijk ontvangen en krijgt meteen alle aandacht. Vanaf dag één lijkt ze op te bloeien. Ze eet en drinkt goed, maakt met iedereen een praatje en laat zich weer verzorgen. Nellie was ooit een verzorgde, elegante vrouw – en dat straalt ze nu opnieuw uit. Over haar oude huis praat ze eigenlijk niet meer.

Ze houdt van mannen – dus ook van de broeder en de lange arts. Dan is ze heerlijk ondeugend. Maar als ze je niet mag of ergens geen zin in heeft? Dan krijg je haar ongezouten mening.

Ik bezoek haar nog steeds wekelijks. Meestal herkent ze me niet, maar dat maakt niets uit. We hebben het fijn samen. Ze keurt wat ik aanheb, geeft haar eerlijke mening, we lezen de krant of bladeren door Vorsten – want “die Willem is zo’n leuke man!” En als de muziek aangaat, dansen en zingen we samen.

Er is een Oer-radio met haar favoriete nummers. Muziek brengt haar tot leven. Naar de kapper gaan is ook altijd een uitje. Ze houdt niet van water of de föhn, maar met wat kunst en vliegwerk lukt het toch. Daarna zingen we uit volle borst: “Oh, wat ben je mooi!”

Soms zijn er ook moeilijke momenten. Zo nemen we samen met de arts en haar zoon het lastige besluit om haar volledige gebit te laten verwijderen vanwege pijnlijke ontstekingen. De ingreep vindt plaats in het verpleeghuis en verloopt gelukkig goed.

Goed contact met de zorg is belangrijk, maar bovenal staat Nellie altijd centraal. Bij elke beslissing vraag ik me af: wat betekent dit voor haar? Haar zoon, met wie ik regelmatig contact heb, is dankbaar dat ze nu goed verzorgd wordt. Ik houd hem op de hoogte via app en mail, en stuur foto’s van hoe het met haar gaat.

Ik geniet van mijn rol als mentor. Zolang Nellie zich goed voelt, ben ik tevreden.