Mentorschap bij dementie is een constant balanceren tussen verlangens en grenzen. Herman kan vriendelijk en vrolijk zijn, maar ook boos en nors. Het vraagt geduld, begrip en afstemming met de zorg om zijn autonomie te respecteren, terwijl we hem blijven steunen. Dit verhaal laat zien hoe kleine acties en heldere afspraken een groot verschil maken in het leven van iemand met dementie.
Elke werkdag als coördinator bij Stichting Mentorschap Rotterdam is anders. Soms sta ik bij een uitvaart, soms bij de rechtbank, en tussendoor begeleid ik vrijwilligers, werk ik dossiers bij of geef ik trainingen. Geen dag verloopt hetzelfde, en juist daarin schuilt de dynamiek en de betekenis van ons werk: zorgen dat cliënten gehoord worden en dat vrijwilligers gesteund worden in hun rol.
Soms schuilt ontroering in de meest eenvoudige momenten. Een kopje thee, een glimlach, een klein feitje dat ineens weer boven komt drijven. Tijdens mijn bezoek aan haar gebeurt precies dat: een sprankje helderheid dat door de mist breekt — en me raakt meer dan ik had verwacht.
Soms zijn het niet de grote gebeurtenissen, maar een simpel gesprek dat je stil doet vallen. Een zin, een besluit, een oordeel — en ineens voelt de lucht anders. In de zorg werken we met mensen, met hun verhalen, hun littekens, hun pogingen om zich staande te houden. Maar wat gebeurt er wanneer iemand niet meer ‘past’? En wat zegt dat eigenlijk: niet passen?
Alleen op de wereld? Zo kan het soms voelen in tijden van eenzaamheid of als niemand je begrijpt. Peter heeft alleen nog zijn broer, maar ook dat contact zal hij gaan verliezen en daarom wordt er bij Stichting Mentorschap aangeklopt. Zodat er naast de zorg, altijd iemand voor hém is, zodat dat gevoel van missen een klein beetje opgevuld wordt.
Als mentor kom je soms in situaties terecht waarin regels en maatregelen niet langer passen bij iemands ontwikkeling. In deze blog deel ik het verhaal van een cliënt die, ondanks een jarenlange beperkende maatregel en wisselende woonplekken, laat zien wat er mogelijk is met de juiste begeleiding, een veilige omgeving en vertrouwen. Zijn weg naar zelfstandigheid en welzijn is niet vanzelfsprekend, maar toont de kracht van mensgerichte zorg, preventieve ondersteuning en samenwerking. Een verhaal over veerkracht, keuzes durven maken en vooral: blijven geloven in groei.
Een vraag die eenvoudig klinkt, maar allesbehalve dat is: “Hans, er is een probleem bij een cliënt. Kun jij iets betekenen?”
Wat volgt, is geen succesverhaal in de klassieke zin. Het is het verhaal van een jonge man die keer op keer opnieuw moet beginnen. Van systemen die stroef draaien, van mensen die ondanks alles blijven zoeken naar wat wél werkt.
En ook: van hoe dun de lijn soms is tussen vastlopen en volhouden.
Soms lijkt er op het eerste gezicht weinig ruimte voor contact. Deze cliënt leeft al jaren in zijn eigen wereld, waar maar weinig mensen worden toegelaten. Het opbouwen van vertrouwen ging langzaam en vroeg om een andere benadering. Niet via gesprekken, maar via kleine, betekenisvolle gebaren. Een koekje, een kop koffie, samen muziek luisteren. Juist die kleine momenten brachten verbinding. En daarmee ook een waardevol besef: er echt zijn voor iemand, is soms het belangrijkste wat je kunt doen.
Gerard Vonk verteld over zijn ervaringen; als 5 jaar is hij vrijwillig-mentor bij Mentorschap Rotterdam. Geen Geraniums of Sanseveria's maar afstemming zoeken en een band opbouwen.
Een oplettende begeleider ziet blauwe plekken bij een cliënt en kiest ervoor om niet weg te kijken, maar met zorg te handelen. Door rustig door te vragen en alert te blijven, durft de cliënt uiteindelijk te vertellen over een ongewenste aanraking. De mentor komt direct in actie, luistert zonder oordeel en zet de juiste stappen richting hulpverlening en het meldpunt. Dankzij de zorgvuldige verslaglegging en betrokkenheid van het team wordt de cliënt beschermd en krijgt haar verhaal de erkenning die het verdient. Deze situatie onderstreept het belang van alertheid en samenwerking binnen de zorg om veiligheid te waarborgen.