Bijna 75 jaar, al 30 jaar wonend in een appartement bij een organisatie voor verstandelijke gehandicapten. Het gaat goed, maar wat als het op een dag minder wordt…..want de leeftijd gaat een rol spelen.
In de zorg draait het niet om regels en systemen, maar juist om mensen. Dit verhaal gaat over ouders die jarenlang strijden voor hun kind, maar merken dat het op een gegeven moment te veel wordt. Over een zoon die ondersteuning nodig heeft, en over een mentor die met zorg, geduld en betrokkenheid probeert te luisteren naar álle stemmen aan tafel.
Dit verhaal geeft een inkijkje in een gesprek waarin belangen soms botsen, emoties voelbaar zijn, maar uiteindelijk verbinding ontstaat. Waar vertrouwen groeit — niet alleen bij de cliënt, maar ook bij een vader die zijn kind voorzichtig toevertrouwt aan iemand anders.
Soms kom je als mentor iemand tegen die je hart raakt. Iemand bij wie je merkt: hier draait het echt om nabijheid, geduld en een flinke dosis humor. Nellie is zo iemand. Vanaf het eerste kopje koffie op haar bank tot de dansjes in het verpleeghuis: onze band is bijzonder. In dit verhaal neem ik je mee in haar leven – en een beetje in het mijne – waarin het niet altijd makkelijk is om de juiste keuzes te maken, maar waar liefdevolle zorg, vrolijke momenten en oprechte aandacht altijd centraal staan.
Soms komt alles tegelijk. Een telefoontje op vrijdagmiddag. Een ontslag uit het ziekenhuis. En een gevoel dat er meer nodig is dan alleen vervoer naar huis.
Als mentor ben ik dan ineens een schakel tussen werelden: zorg en thuis, beleid en praktijk, haast en aandacht. In dit verhaal neem ik je mee in de thuiskomst van mevrouw O. – een vrouw met dementie, zonder netwerk, maar met mensen die wél willen meedenken.
Het is geen heldenverhaal. Wel een verhaal over vasthouden, afstemmen en op tijd de juiste vragen stellen. Over hoe kleine schakels samen een groot verschil maken.
Soms ontmoet je iemand die je direct raakt, zonder dat hij daar zelf veel voor hoeft te doen. Meneer L. is zo iemand. Een lieve, rustige man die weinig vraagt, maar des te meer zegt tussen de regels door. Sinds ik zijn mentor ben, leer ik hem steeds beter kennen. In dit verhaal neem ik je mee in een klein, alledaags moment dat juist daardoor zo waardevol is. Een gesprek, een tijdschrift, een traan – en de kracht van oprechte aandacht.
Sommige levensverhalen laten je niet los. Ze raken je, frustreren soms, maar laten vooral zien hoe krachtig en eigen iemand kan blijven – ook in kwetsbare omstandigheden. Dit is het verhaal van een dame met een bewogen leven, veel verlies, maar ook een onmiskenbare wilskracht en eigenheid. Als mentor loop ik een tijdje met haar mee. Een tijd vol zorgen, maar ook vol warme, menselijke momenten.
Soms kom je als mentor bij mensen thuis waarvan je van tevoren hoort dat het “lastig” kan zijn. Maar achter die eerste indruk zit vaak een verhaal, en soms zelfs een heel leven dat openbloeit zodra je de tijd neemt om écht te luisteren. Dit is zo’n ontmoeting, bij een bijzondere dame die me meteen raakte.